Toen ik klein was droomde ik dat ik, Kapitein Floris
op mijn opblaasbootje de wereld zou veroveren.
Tot nu toe is het niet gelukt.
In de tussentijd ben ik een lezer + schrijver + filmer
die romans fileert op YouTube,
door oude teksten spit naar ideeën,
en converseert met niet bestaande geesten.

Middellange geschiedenis van alle projecten

De idioot heb ik opgericht kort na de start van mijn studie filosofie (2014). Voor de fans van dode Russen: inderdaad, naar de gelijknamige roman van Fjodor Dostojevski.

Worstimus versus Bestimist

Bij aanvang van de academische opleiding viel mij de grote hoeveelheid dode (noot aan zelf: vermijdt herhaling)* materie op die wij dienden te schrijven. Waar het woord essay komt van het Franse essai, poging, dienden wij bij voorbaat te weten wat we gingen pennen. Het denken diende aan het schrijven vooraf te gaan: dode materie dus.

Om dat te compenseren besloot ik in mijn vrije tijd terug te grijpen naar de meest levende vorm van het geschreven woord, dat wat het gesproken woord nabootst: de dialoog.

Ik riep twee karakters tot leven: Worstimus (lomp, lul en cynicus) en Bestimist (naïef, lief en optimistisch). Twee kanten van mijzelf die ook intern streden, kregen op deze site het podium om mijn gedachten over tal van onderwerpen te ontwikkelen. Het bestaan van God, het kijken van porno, de dierentuin bezoeken, enzovoort. Terwijl ik schreef, dacht ik.

Dit culmineerde in een klein, zelfgedrukt werkje genaamd: Worstimus versus Bestimist. Inmiddels heb ik alle verkochte exemplaren teruggestolen en veilig opgeborgen.

De klassiekers

Hierover later meer.

Uitgebreide over (2019)

Goed — nu is het tijd om onder de oppervlakte te graven. Wat leeft daar? Ongedierte.

Eerste laag. Dat over Kapitein Floris en het opblaasbootje is verzonnen. Maar het zou waar kunnen zijn.

Tweede laag. Ik schrijf een roman over incels, involuntary celibates, zij (meestal mannen) die seks willen, maar niet kunnen krijgen. Dat werk vereist concentratie, arbeid, aandacht — zaken die voortdurend bedreigd worden. De grote vijand, afleiding, ligt slechts twee muisklikken verwijderd. Hallo, You…. Daarom spendeer ik een groot deel van mijn tijd over het denken hoe ik die afleiding in kan kapselen. Het resultaat? Een leven zonder smartphone, met restricties op het internet, allemaal in de hoop dat die roman afkomt.

Derde laag. Een nieuwe mythe: Bij louter toeval kwam ik in aanraking met de filosofie. Ik liep het verkeerde lokaal in toen ik nog bedrijfskunde ‘studeerde’. Het college ging over Nietzsche en ik was op slag verliefd. Een wereld ging voor mij open – of in ieder geval de weg naar mijn favoriete boekenzaak.

Vierde laag. Ook die boekhandel bestaat niet. Nog niet. Het is louter mogelijkheidszin.

Vijfde laag. Misschien richt ik hem ooit wel op. Een boekenwinkel waarin ik alleen boeken verkoop die ik zelf gelezen heb en die ik mensen zou aanraden (ik schreef eerst ‘aanranden’; iets met Freud en een slipper). Iedere zes maanden overweeg ik dit te doen, maar telkens schuif ik dit voor me uit. In de tussentijd lees ik nog meer boeken.

Zesde laag. Zou het mogelijk zijn je voor te doen als recensent zonder ooit een boek te lezen? Boekverkopers kunnen het.

Zevende laag. We zijn beland in de hel. Niemand leest.

*Noot aan lezer: meta-grapje.